ძვირფასო მეგობრებო,

უაღრესად სასიხარულო და მნიშვნელოვანი ამბავი მთელი საქრისტიანოსა და განსაკუთრებით კი ჩვენი სამრევლოსთვის:
მამა იოსებ ისიქასტისა და მამა ეფრემ კატუნაკელის წმიდანთა დასში შერაცხვის საკითხი გადაწყდა!

ამის შესახებ, დღეს ათონის წმ.მთაზე ერთადერთმა უფლებამოსილმა ორგანომ, მსოფლიო საპატრიარქომ მისი ხელმძღვანელის, უწმინდესი ბართლომეოსის პირით განაცხადა.

კანონიზაციის
ოფიციალური დოკუმენტი უახლოეს ხანში შედგება და გამოქვეყნდება.

გილოცავთ!

ძვირფასო მეგობრებო!

უაღრესად სასიხარულო და მნიშვნელოვანი ამბავი მთელი საქრისტიანოსა და განსაკუთრებით კი ჩვენი სამრევლოსთვის:
მამა იოსებ ისიქასტისა და მამა ეფრემ კატუნაკელის წმიდანთა დასში შერაცხვის საკითხი გადაწყდა!

ამის შესახებ, დღეს ათონის წმ.მთაზე ერთადერთმა უფლებამოსილმა ორგანომ, მსოფლიო საპატრიარქომ მისი ხელმძღვანელის, უწმინდესი ბართლომეოსის პირით განაცხადა.

კანონიზაციის
ოფიციალური დოკუმენტი უახლოეს ხანში შედგება და გამოქვეყნდება.

გილოცავთ!

ნებისმიერ ღვაწლს დასაწყისში კვებავს ენთუზიაზმი. შემდეგ ეს ენთუზიაზმი იკლებს, ამიტომ სულიერ ცხოვრებაში, ნებისმიერ ღვაწლში, ენთუზიაზმი მთავარი არ არის.

სულიერ ცხოვრებაში, ღვაწლში, არც გულის მდგომარეობა არის მთავარი - ჩემს გულს თუ როგორ უნდა. არც ხასიათი და ასე შემდეგ. აბა, რა არის მთავარი, მამაო? მთავარი არის პიროვნული გადაწყვეტილება - ღმერთო, მე შენთან მინდა!

რაღაცები რომ ხელს მიშლის?
რაღაცები რომ ხელს გიშლის, გადაშალე სახარება და რომაელთა მიმართ ეპისტოლე, VII თავი: ,,ვინ განმაშოროს მე სიყვარულსა ქრისტესა?“ წაუკითხე საკუთარ თავს. ანუ ღვაწლის გარეშე არ გამოვა.
მეტსაც გეტყვით: როცა ადამიანს უჭირს ღვთის ძიება განსაკუთრებულად გონიერი ლოცვის დროს ჩანს. ეს სასარგებლოა ჩვენთვის იმიტომ, რომ ამ დროს ჩვენ ვხედავთ საკუთარ ჯოჯოხეთს. სასარგებლოა ამ ჯოჯოხეთის ხილვა - დავინახავთ, რას წარმოადგენს ჩვენი გული და რას უნდა ვებრძოლოთ.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

Freedom is the value, without which a human being is not a human being,

This is the value that makes a human being different from an animal.

I don’t think there is a greater virtue that human beings have. If you take this away, all is lost.

That is why salvation of a person is so difficult.

A person may say:

“God, I don’t want you.”

“Why don’t you want me?"

“I just don’t want you.”

- and at this time, God cannot do anything about it.

Can God not interfere?

A human being as an image and likeness of God, which has freedom, is the stone which God created and God Himself cannot lift, because if He lifted this stone, He must take away the freedom.

If the freedom is taken away, a human being is no longer a
human being, he turns into a biological creature - an animal and for him salvation becomes impossible, he can still receive pleasure, as animals are able to receive pleasure, but it becomes impossible to be saved, in the Christian sense of the word, which means being god by grace and being a child of the Heavenly Father.

Archpriest Theodore Gignadze

Freedom is the value, without which a human being is not a human being,

This is the value that makes a human being different from an animal.

I don’t think there is a greater virtue that human beings have. If you take this away, all is lost.

That is why salvation of a person is so difficult.

A person may say:

“God, I don’t want you.”

“Why don’t you want me?"

“I just don’t want you.”

- and at this time, God cannot do anything about it.

Can God not interfere?

A human being as an image and likeness of God, which has freedom, is the stone which God created and God Himself cannot lift, because if He lifted this stone, He must take away the freedom.

If the freedom is taken away, a human being is no longer a
human being, he turns into a biological creature - an animal and for him salvation becomes impossible, he can still receive pleasure, as animals are able to receive pleasure, but it becomes impossible to be saved, in the Christian sense of the word, which means being god by grace and being a child of the Heavenly Father.

Archpriest Theodore Gignadze

გრიგოლ ხანძთელი იყო ნათელი, ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით, ის იყო უდიდესი ისიხასტი მამა, ხელთუქმნელ ნათელს ჭვრეტდა. მისი ბუნება ვერ იტევდა ამ სინათლეს და როცა ლოცულობდა, ბრდღვიალებდა მთელი სენაკი.

დავითის საქართველო გრიგოლ ხანძთელმა შექმნა და წარმოიდგინეთ, დღეს ჩვენ ისიხაზმს დავცინით.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

ილიამ კი თქვა, ენა, მამული სარწმუნოება, მაგრამ რეალობაში არ განხორციელებულა. მოკლეს ილია, მაგრამ ამ იმპულსმა დღემდე მოაღწია.

დღევანდელი ლიბერალები თუ ბოლომდე არ მოგვახრჩობენ, ჩვენში რაღაც კიდევ არის შემორჩენილი ილიასი. შეიძლება ვიღაცამ თქვას, რომ კი ლამაზი იდეაა, მაგრამ განხორციელება შეუძლებელია, მაგრამ არ არის ასე სინამდვილეში იმიტომ, რომ გრიგოლ ხანძთელსაც, ზუსტად იგივე იდეა აქვს.

გიორგი მერჩულეს მიერ აღწერილ ,,გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებაში" საქართველო ამგვარადაა განმარტებული: საქართველო არის ქვეყანა, სადაც ქართულ ენაზე ლოცვა აღევლინება და ჟამი შეიწირვის. ნახეთ აქ სამივეა - მამული, ენა, საწმუნოება იმიტომ, რომ როცა ვლოცულობთ, ღმერთს ველაპარაკებით.

ეს ბრწყინვალე ტრიადა, რითაც უნდა მოხდეს საქართველოს იდენტიფიკაცია, როგორც ქრისტიანული ქვეყნისა, ჯერ კიდევ როდის იყო ნათქვამი - მეცხრე საუკუნეში და რეალიზებულიც იყო, რადგან მან მოგვცა დავითის და თამარის საქართველო. ეს იმედს გვაძლევს, რომ შესაძლებელია, ეს ყველაფერი დღესაც გაცოცხლდეს, თუკი ჩვენ ერიან-ბერიანად ქრისტეს ერი გავხდებით.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

ფსალმუნის სიტყვებია - ,,აღვამაღლო რჩეული ერისაგან ჩემისა". იმ საფუძველზე, რომელიც გრიგოლ ხანძთელმა შექმნა, უფალმა დავითი აღამაღლა.

რჩეულს აღამაღლებს უფალი, მაგრამ ქრისტეს ერი უნდა ვიყოთ - ეს წინაპირობაა. ქრისტიანული ერი თუ არ ვიქენით ერიან-ბერიანად, არაფერი გამოვა იმიტომ, რომ ჩვენი წიაღიდან უნდა წამოვიდეს ის სული, რომელსაც დავითის სული ჰქვია. შეიძლება ახლა მეფე არ გვყავდეს, გასაგებია, მაგრამ ის ხედვა, ის მიმართულება, ის დამოკიდებულება, ის ტკივილიანი სიყვარული სამშობლოსადმი - ეს უნდა წამოვიდეს ერისაგან.

ამიტომ როცა ვამბობთ ხოლმე, რატომ ვართ ასეთ გამოუვალ სიტუაციაში, რა გვეშველება? და ვიშვერთ ხელს ხელისუფლებისაკენ - არასწორია. ის მთვარიდან არ მოსულა.
რაც ჩვენა ვართ, ისეთივე ხელისუფლება გვყავს.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

ცოდვილებთან დაკავშირებით წმიდა ნიკოლოზ კავასილას სიტყვები გვახსენდება, როცა ის გრადაციას ახდენს, სახელს არქმევს, თუ ვინ არის ცოდვილი და ვინ არ არის ცოდვილი. უარეს სიტყვასაც ამბობს - ,,კეთილნი და ბოროტნი“. ის პირდაპირ ამბობს, რომ ბოროტია ის, ვისაც ქრისტეს გარეშე ყოფნა არ აწუხებს; კეთილია ის, ვისაც ქრისტეს გარეშე სუნთქვაც კი არ შეუძლია.

წმინდანია, ვიღაცამ შეიძლება ჩაუთვალოს პირად აზრად, მაგრამ მეორე მხრივ, თუ ჩვენ სიკეთისა და ბოროტების მიხედვით განვსაზღვრავთ ხოლმე ადამიანის მარადიულ ხვედრს, მაშინ ეს მისი განმარტება აბსოლუტურად სწორია.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

სახარება, ერთი მხრივ, მტრის სიყვარულზეც კი გვესაუბრება, მაგრამ ამავე დროს, პავლე მოციქული კორინთელთა მიმართ მესამე ეპისტოლეში უცნაურად მესაუბრება იმაზე, რომ რა კავშირი უნდა იყოს ჩემსა და ცოდვილს შორის? რა ერთობა უნდა მქონდეს მე ცოდვილთან?! და აშკარად საუბრობს იმაზე, რომ განყოფა უნდა მოხდეს და ფრთხილად უნდა ვიყო მე ცოდვილ ადამიანებთან ურთიერთობისას.

წმინდა წერილში არის სხვა მრავალი ისეთი ადგილი, რომელიც შეეხება ცოდვილებთან ურთიერთობას - რომ შეიძლება მათი ცხოვრების არაჯანსაღი წესი ჩემზეც გადმოვიდეს და ჩემი შინაგანი ბუნებაც გახრწნას.

როგორ შეიძლება ეს ორი რამ, რომელიც წმიდა მამებმა ერთდროულად მომცეს - ესეცა და ესეცო, ერთმანეთთან ისე შევათავსო ჰარმონიულად, რომ შინაგანი წინააღმდეგობა არ მქონდეს?

აქ არის საჭირო სწორედ შემოქმედებითობა, რომ ეს ყველაფერი ჩემში დიდ კითხვის ნიშანს კი არ ბადებდეს მხოლოდ, არამედ იგი ჩემში სულიერი ცხოვრების პრაქტიკად გადაიქცეს ისე, რომ გარეგნული ვითომდა წინააღმდეგობა არსებული, ვთქვათ, ამ ორ ტექსტს შორის, რომელიც თეორიულად ძალიან ძნელად გადაიჭრება, პრაქტიკულად გადაიჭრას ჩემში და არ მქონდეს შინაგანი წინააღმდეგობა წმიდა წერილის არც ერთ მუხლთან და წმიდა წერილის არც ერთ პოზიციასთან.
ყველაფერი ჩემში პრაქტიკაში უნდა რეალიზდებოდეს, ამას სჭირდება სწორედ შემოქმედებითი მიდგომა.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

ის განსაცდელები, რომლებიც ხდება, შეუძლებელია, შემთხვევით მოხდეს.
ყველა მიმართულებით, ვერც ერთ სფეროს ვერ ნახავ ისეთს, რომ პრობლემა არ იყოს.
ამას წინათ ვფიქრობდი, ეს პერიოდი ჰგავს დავით აღმაშენებლის წინა პერიოდს, როდესაც საქართველო პრაქტიკულად აღარ არსებობდა. იყო ხელისუფალი, რომელმაც ხელი ჩაიქნია და მარტო სვამდა და ნადირობდა. ყველაფერი მოშლილი იყო, ტყეების მეტი არაფერი იყო. გადახედეთ ისტორიას და ნახეთ - ეს პერიოდი, ყველაფრით ჰგავს დღევანდელ საქართველოს, პოლიტიკურადაც, ტერიტორიები დაკარგული, არც ეკონომიკა, არც სამხედრო, ჯარი. ქართველი ხალხი - უკიდურესად შეშინებული და ღირსება აყრილი, ეკლესია - უმძიმეს მდგომარეობაში, მამათმავლებით და ასეთი გარყვნილებით სავსე და კლანურად მართული; სამეფო ხელისუფლება ჩამოშლილი...

არაფერი იყო და 16 წლის ბიჭი დაჯდა ცხენზე და არაფრისგან შექმნა საქართველო.

თუ ჩვენც ვიცხოვრებთ ღვთის სიტყვის შესაბამისად, აუცილებლად მოგვხედავს უფალი. ამიტომ გავაცოცხლოთ ჩვენი რწმენა შიგნით, სხვაგან ნუ ვეძებთ ღმერთს, შიგნით მოვძებნოთ, სწორად ვილოცოთ, ევქარისტიული ცხოვრება გვქონდეს და ვიყოთ მაგალითი ყველასათვის ჩვენი ცხოვრების წესით - ეს არის ჩვენი საკეთებელი.
და არ ვიწუწუნოთ და იმედი არასდროს დავკარგოთ, რადგან გამოუვალი სიტუაცია ჩვენთვის არსებობს, მაგრამ ღმერთისთვის არ არსებობს.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

სინანული ქრისტეს გარეშე, იუდას სინდრომია. ქრისტეს გარეშე ლოცვა, ანუ ლოცვითი კანონების შესრულება და ზიარება, ასევე იუდას სინდრომია.

ეს ემართება ადამიანს, როცა მის სულიერ ცხოვრებას სიღრმე არა აქვს, ზედაპირულად უყურებს ყველაფერს და ცოცხალი თავით არ უნდა ქრისტე დაინახოს და დაემსგავსოს.

რითი?

სიმდაბლით და სიყვარულის უნარით უპირველესად. და მიტევების უნარით.

და ამგვარად, ჩვენი რელიგიური ცხოვრება პეპელასავით ფარფატებს - სამ დღეში ქარი წაგვიღებს და მორჩა...

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე