ის, რაც არის ღმერთი ბუნებით, ჩვენ უნდა გავხდეთ მადლით.

შენ ღმერთი უნდა გახდე და ეს იწყება იმის რეალიზებით, რომ შენ უნდა გახდე ღმერთის შვილი, მაგრამ არა მარტო ღვთის მადლით, არამედ შენ უნდა იბრძოლო და ღვთის თანამუშაკი გახდე ამ დიად საქმეში, როგორც პავლე მოციქული გვეუბნება - გესმით, რა გზა გვაქვს გასავლელი?!

და ბუნებრივია, ეს, არ მოხდება განსაცდელებისა და ბრძოლის გარეშე. რადგან ამქვეყნიური მიზნებიც კი არ მიიღწევა უშრომლად, ბრძოლისა და თავგანწირვის გარეშე.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

სასურველი ასეა - ადამიანი საერთოდ არ უნდა ინტერესდებოდეს, რას იფიქრებენ მასზე სხვები.

ეს იმდენად მნიშვნელოვანია, რომ პატერიკებში მუდმივადაა ეს ხაზგასმული. არანაირი მნიშვნელობა არ უნდა ჰქონდეს შენთვის, რას იფიქრებენ შენზე ადამიანები: გინდა გაქონ, გინდა გაგინონ, სულერთი უნდა იყოს.
რატომ სულერთი?
შენთვის მთავარი უნდა იყოს, ქრისტე რას იფიქრებს შენზე და არა ის, თუ რას იფიქრებს შენზე ადამიანი.

სამწუხაროდ, ჩვენთვის მთავარია, რას იფიქრებს ჩვენზე ხალხი და ჩვენი ცხოვრება ემსგავსება ერთი მსახიობის თეატრს, რომელიც ცხოვრებისეულ სცენაზე დგას და მუდმივად ელოდება აპლოდისმენტებს, თუ როგორ დაუკრავენ ტაშს, როგორ შეაქებენ, როგორ ადიდებენ. ამგვარი ცხოვრების წესი კი ძალზე შორსაა იმისგან, რასაც ქრისტიანობა ჰქვია...

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

მთელი ჩვენი იმედი თქვენ ხართ, ახალგაზრდობა. სამწუხაროდ, არ გაგიმართლათ ჩვენმა თაობამ იმიტომ, რომ თუ დღეს რაიმე ცუდი ხდება თქვენში, ეს მხოლოდ ჩვენი ბრალია, რადგან ადამიანი სოციალური არსებაა. როცა ბავშვი იბადება, მას მეტყველების უნარი აქვს პოტენციაში, რომელიც მხოლოდ შესაბამის გარემოში იხსნება. თუ ბავშვი შვიდ წლამდე მაიმუნების გარემოში გაიზრდება, ის ვერასდროს იმეტყველებს. ეს ეხება ყველაფერს.

და თუ დღეს ჩვენი ახალგაზრდები რაღაც პრობლემებს ქმნიან ზნეობასთან, ნარკომანიასთან, პატრიოტიზმთან თუ რწმენასთან დაკავშირებით, ეს მხოლოდ ჩვენი ბრალია, ჩვენი თაობის ბრალია.

თუმცა გენეტიკას საოცარი თავისებურება აქვს - აი, გგონია, ხე გახმა და უცებ ამოიყრის ახალ ყლორტებს. ამიტომ იმედიანად ვარ, რადგან თქვენში ჩქეფს დავითის, თამარის, სამასი არაგველის, მარაბდელების, ილიას, თერგდალეულების სისხლი. თქვენ შეგიძლიათ ეს ყველაფერი გააცოცხლოთ, ეს გენეტიკა გააცოცხლოთ და ამით ძალიან გაგვახაროთ...

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

როგორი ბრმები ვართ, როგორ ვიხარჯებით მეორეხარისხოვანში და ერთმანეთსაც ვხარჯავთ მეორეხარისხოვანში...

და აღარ ვიცით, როგორ წავართვათ ერთმანეთს ძვირფასი წამები, რომლებიც ქრისტეს გარეშე არც ერთი არ უნდა იყოს.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

როცა გწყევლიან - დალოცე.
როცა გცემენ - მიუტევე.
როცა სძულხარ - გიყვარდეს.
მოთმინებით დაამარცხე შენი მტანჯველნი, როგორც უფალმა დაამარცხა.
ბოროტებას სიკეთით უპასუხე.
იბრძოლე ისე, როგორც უფალი იესო ქრისტე იბრძოდა: ამპარტავნებას ებრძოლე სიმდაბლით; მრისხანებას ებრძოლე სიმშვიდით; სიძულვილს ებრძოლე სიყვარულით, შეურაცხყოფას ებრძოლე შენდობით; ცილისწამებას ებრძოლე ლოცვით. ესაა გამარჯვების გზა. გზა, რომელიც ერთხელ და სამუდამოდ გაგვიკაფა უფალმა იესომ. მას ტანჯვით მივყავართ აღდგომამდე.

ჩვენ ვადგავართ ამ გზას, ამ ერთადერთ გზას, რომელიც მთავრდება აღდგომით, თუკი ვლოცავთ მათ, ვინც ჩვენ გვწყევლის; თუკი სიკეთეს ვუკეთებთ მას, ვისაც ვძულვართ; თუკი ჩვენი მტრები გვიყვარს; თუკი არ ვრისხდებით, როცა შეურაცხგვყოფენ; თუკი ვლოცავთ, როცა გვაგინებენ; თუკი ლოცვით ვიტანთ, როცა გვაფურთხებენ...
თუკი მაშინაც კი, როცა ჯვარზე გვაკრავენ, ქრისტეს მსგავსად, ვლოცულობთ ჩვენი მტანჯველებისათვის: მამაო, მიუტევე მათ, რამეთუ არა იციან, რასა იქმან!

ჩვენ ვადგავართ იმ გზას, რომელიც მთავრდება სიკვდილზე ტრიუმფალური გამარჯვებით.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

დღეს, 18:00 საათზე, რადიო პოზიტივის (FM-104.3) გადაცემა "ფსიქოსპექტრში" მამა თეოდორე ისაუბრებს თემაზე: თავისუფლება, სიყვარული, რელიგია.

თუკი ჩვენი სამრევლოს წევრები, სასულიერო პირები და მრევლი, ვეცდებით, ვიყოთ ჯანსაღი უჯრედი დედა ეკლესიისა, რომელიც არის ქრისტეს სხეული, შედეგად აუცილებლად მივიღებთ აღორძინებულ სამრევლო ცხოვრებას, რომელიც გულისხმობს აღმშენებლობას სხვადასხვა მიმართულებით: მოყვასის სიყვარულის მიმართულებით: როცა ერთმანეთს ვეხმარებით, ერთმანეთი გვტკივა, ერთმანეთი გვენატრება, ერთმანეთი გვაინტერესებს, ერთმანეთის მიმართ გულგრილად არა ვართ.
მისიონერული თვალსაზრისით, რაც ძალზე მნიშვნელოვანია. ჩვენ გვექნება ემოციური დამოკიდებულება ჩვენი ტაძრისადმი და სიხარული გვექნება აქაურობის.
ბედნიერების განცდა და მონატრება გვექნება ერთმანეთის, როგორც ერთი ოჯახის წევრების, მშობლიური განცდა გვექნება აქაურობისადმი, რაც სასუფევლის დასაწყისია.

მაგრამ დავაკვირდეთ ჩვენს თავს. ჩვენ არ გვენატრება ეს გარემო, ვერ აღვიქვამთ მშობლიურად, ჩვენ ერთმანეთი არ გვენატრება, ჩვენთვის სულერთია თუნდაც ძირს დაგდებული ქაღალდის ნაგლეჯი, გადავუვლით და გადმოვუვლით, ეს ჩემი საქმე არ არისო...

თუ ჩემთვის ნებისმიერი ადამიანის ტკივილი აქ სხვისი ჭირი, ღობეს ჩხირია, ეს ნიშნავს, რომ ჯერ ჩემში არ აღორძინებულა ევქარისტიული ცხოვრება, ჩემში ჯერ ქრისტეს სული არ არის და მე სწორედ ის ფარისეველი ვარ, რომელიც ამბობს, რომ წესი და კანონი ნუ დაარღვიეთ, კაცო, ეს მერე განიკურნოს, რა პრობლემაა, ახლა არავითარ შემთხვევაში!

თავი გამოვიკვლიოთ და დავინახოთ, თუნდაც ამ სამრევლოდან გამომდინარე, რამდენად ვართ ერთგული უფლისა იმიტომ, რომ უფალთან სულიერი სწორება და ჩვენს გულში ქრისტეს მაძიებლობის სწორი ნაბიჯები, აუცილებლად განავითარებს სამრევლო ცხოვრებას სწორი მიმართულებით. ყველამ თავისი თავი უნდა დაინახოს ამ აღორძინებულ და სწორად განვითარებულ სამრევლოში: რა ადგილი უკავია, თუ საერთოდ არ უკავია ადგილი? თუ სულერთია მისთვის, ამ სამრევლოში იქნება თუ სხვაგან? იმიტომ, რომ შენი ადგილი თუ ვერ იპოვე სამრევლოში, რომელიც პატარა უჯრედია ჩვენი დედა ეკლესიისა, ანუ თუ მცირედსა შინა ერთგული არა ხარ, დიდსა შინა ვინ დაგადგენს?!

ეს ყველამ უნდა გავითვალისწინოთ, განსაკუთრებით მოძღვრებმა და შემდეგ მრევლმა. თითოეული მოძღვარი, მსახური, უნდა ცდილობდეს, კეთილი ნაყოფი გამოიღოს სამრევლოში. არა ზოგადად ეკლესიაში, არამედ ამ სამრევლოში იმიტომ, რომ ვინც საკუთარ ოჯახზე არ ზრუნავს, საკუთარ სახლეულზე არ ზრუნავს, ის ურწმუნოზე უარესია. სიყვარული თუ არის, ჯერ საკუთარ ოჯახს უნდა გამოადგე და მერე შენი გაჯანსაღებული ოჯახი მთელ ქვეყანას გამოადგება.

შევამოწმოთ ჩვენი თავი, რამდენად სწორად ვიმყოფებით ეკლესიაში, ვუყუროთ ერთმანეთს ქრისტეს თვალებით და ვეძიოთ ჩვენში დაბადებული იესო ქრისტე იმიტომ, რომ ნათელღებული, მირონცხებული და მაზიარებელი ადამიანები ვართ და ავაღორძინოთ ჩვენში ის სული, რომელსაც ქრისტეს სული ჰქვია, რომ ვიყოთ მისნი. აი, ასე და ამგვარად უნდა რეალიზდეს ჩვენში ქრისტიანობა.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

თუ ღმერთი დაინახავს ჩვენში, რომ მასთან გვინდა, მაგრამ არ გამოგვდის, ის თვითონ აკეთებს ჩვენს საკეთებელს. და რომ მინდა, ჩანს იმაში, რომ ვიბრძვი. და რომ არ გამომდის, ფაქტია - დავმარცხდი. დამარცხებული ვარ, უფალო... მაგრამ მაინც შენთან მინდა! და საბოლო ჯამში ადამიანი მარადისობაში შედის. ოღონდ არა როგორც მაგარი ტიპი, რომელმაც ყველაფერი გააკეთა, არამედ, როგორც ღმერთის შვილი, რომელსაც ღმერთის გარდა არაფერი უნდა. აი, ეს არის მაცხოვნებელი.

ამიტომ ნუ გვგონია, რომ მაინცადამაინც გამარჯვების დროშა უნდა ავაფრიალოთ. არა!
ჩვენ უნდა გვინდოდეს, გვინდოდეს უფალი მიუხედავად იმისა, რა ცოდვილებიც ვართ. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ცოდვას შევეგუო. კი არ ვეგუები, არამედ ვიბრძვი.

აი, სამასი არაგველი, გენიალური მაგალითი - ბრძოლა წაგებულია, მაგრამ მაინც ომობენ. განსახვავება იმაშია, რომ ის ბრძოლა წაგებული იყო, ჩვენი ბრძოლა კი მოგებულია. ჩვენ თუ შეერთებული ვართ ქრისტესთან ზიარებით, ჩვენი ბრძოლა მოგებულია, რადგან ქრისტე არის ეკლესიის თავი. ჩვენ მისი სხეული ხომ ვართ, ვინც ვეზიარებით? იოანე ოქროპირი ამბობს, რომ სადაც სხეულია, თავიც იქ არის, ანუ ქრისტე ჩვენთან არის. ხოლო სადაც თავია, სხეულიც იქ არის. თავი სად არის? - მარჯვენით მამისა, ყოვლად წმიდა სამების წიაღში.

ასე რომ, ჩვენ გამარჯვებულნი ვართ, უბრალოდ, არ უნდა ჩავვარდეთ სულმოკლეობაში, დეპრესიაში, უიმედობაში, სასოწარკვეთილებაში, რომ არ გამოგვდის. ხელი არ უნდა ჩავიქნიოთ - არ გამომდის და მაშინ ბარემ გიღალატებ, უფალო. არა!

არ გამომდის, მაგრამ არ გიღალატებ. არ გამომდის, დავეცემი, მაგრამ მაინც შენი შვილი ვარ, შენი იმედი მაქვს, შენთან ყოფნა მინდა, მაინც. ეშმაკი გისისინებს, დაანებე რა, კაცო, თავი, ხომ ხედავ, რომ არაფერი გამოგდის? ეშმაკს ეუბნები, რომ შენი საქმე არ არის, მე ღმერთის შვილი ვარ! ან საერთოდ არაფერს ეუბნები, ყურადღებას არ აქცევ. არ შეიძლება, უიმედოდ ვიყოთ.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

სოფრონ სახაროვი ერისკაცობაში საკმაოდ სერიოზულად ხატავდა. მაგრამ როდესაც მან დაიწყო სულიერი მოღვაწეობა, ნელა, ნელა, ნელა, ნელა, უკვე ვეღარ ხატავდა.

სოფრონ სახაროვი ხელთუქმნელ ნათელს ჭვრეტდა და, რაღა თქმა უნდა, ვეღარ დახატავდა. ეს ხელოვნებას კი არ აკნინებს, უბრალოდ, მას თავისი ადგილი აქვს. ჭეშმარიტი ხელოვნება სულის ყავარჯენია, დამხმარე საშუალებაა ღმერთთან მისასვლელად. აი, მაგალითად, სათვალე არის თვალის ყავარჯენი. სათვალე თვალი კი არ არის, მაგრამ რა ვქნა, რომ ვერ ვხედავ, უნდა დავიხმარო. როცა კარგად დავინახავ, მაშინ სათვალე აღარ დამჭირდება.

თუ ღმერთი დავინახე, ხელოვნება რაღად მინდა? ამქვეყნიური სიცოცხლეც კი აღარ მინდა იმიტომ, რომ ქრისტე ხდება ჩემი სიცოცხლე.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე