მე შვილმკვდარ დედებს ვესაუბრები: - რა არის იმაზე ძვირფასი, იმაზე ტკბილი, თუ არა შვილი და აი, თქვენ გეუბნებით, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, ყველაფერი სიკეთით დასრულდება, ბედნიერები იქნებით თქვენს შვილებთან ერთად. ცოტათი მოითმინეთ, ოღონდ მოითმინეთ ბრძოლაში და არა სასოწარკვეთილებაში და ჩვენი ტკბილი იესუ, რომელიც კვდებოდა რა, თითოეული ადამიანი გათვალისწინებული ყავდა, თითოეული ადამიანი!

ადამიანზე ძვირფასი არაფერი არ არის.

ჩვენი ტკბილი იესო არ დატოვებს თქვენს შვილებს ღვთის მადლის გარეშე და აუცილებლად ერთად გამყოფებთ იმ სიხარულში და იმ ბედნიერებაში, რომელიც ღმერთმა განგვიმზადა და რომელზეც პავლე მოციქული ამბობს: - ისეთი სიხარული განგვიმზადაო ღმერთმა თავის მოყვარეს, რომელიც არც თვალს უხილავს, არც ყურს სმენია და არც გულს შეხებია.

ღმერთმა აი, ამ სიხარულში დაამკვიდროს ჩვენი გარდაცვლილი ახლობლები და თითუეული ჩვენთაგანი ამინ!

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

რა არის სიყვარული? არა ის, რასაც მე სუბიექტურად განვიცდი, არამედ ობიექტურად არსებული, ნამდვილი
სიყვარული რა არის?

- ღმერთია სიყვარული, და ღმერთი არის არა ,,რა", არამედ ,,ვინ" - პიროვნული არსება, ცოცხალი ღმერთია სიყვარული... ანუ მე შემიძლია მას ვესაუბრო, კითხვები დავუსვა და ის მიპასუხებს.

თუ ჩემში ნამდვილი სიყვარულია, გახსოვთ, როგორ გვასწავლის იოანე?

- ,,ვისაც უყვარს, მან იცის ღმერთი".

/დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე/

მათე 19
" მაშინ მიჰგვარეს მას ბავშვები, რათა ხელი დაედო და დაელოცა ისინი, მოწაფეები კი უშლიდნენ მათ.
ხოლო იესომ თქვა: აცადეთ ბავშვებს და ნუ უშლით ჩემთან მოსვლას, ვინაიდან მაგისთანებისაა ცათა სასუფეველი."

მხატვარი - დარია ცინცაძე

რას ნიშნავს ,,ნეტარ იყვნენ მოწყალენი, რამეთუ ისინი
შეწყალებულ იქნებიანო?“

არ გახსოვთ თუთაშხიაში? ვისაც უპატრონა და ვისაც ჩააცვა, - იმან გახადა.

სამწუხაროდ, ასეთია დამოკიდებულება სამყაროსი.
ეს ნიშნავს იმას, რომ ჩვენი ყოფნა ამ სოფელში, როგორც
ღვთის ხატი და მსგავსი არსებებისა, არც ისე იოლია და
მტრედის უმანკოებასთან ერთად გვჭირდება გველის
სიბრძნე, რათა გზა გავიკვალოთ და არ შეგვეშალოს.

ხოლო ეს სათნოებები (მტრედის უმანკოება და გველის
სიბრძნე) რომ მოვიპოვოთ, ძალიან ღრმად უნდა ჩავიდეთ და ეს სიღრმე მიდის ერთ წერტილამდე - ქრისტეს მოწაფენი უნდა გავხდეთ.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

🔸 როცა ადამიანი ხშირად ეზიარება მერე აღმოაჩენს, რომ ერთი დღეც რომ ჩაუვარდეს, როგორ ეხუთება სული, როგორი პრობლემის წინაშე დგება იმიტომ, რომ ხვდება ზიარება როგორ ეხმარება, თუ ღმერთს ეძებ, თუ გონიერ ლოცვას სწავლობ, თუ ღამე წამოუდგები უფალს და მერე პლიუს ეზიარები.

შენ ხვდები, თუ როგორი სასიცოცხლო მნიშვნელობა აქვს შენთვის ზიარებას, როგორც ადამიანისათვის, როგორც ქრისტიანისათვის, როგორც მარადისობის მოქალაქისათვის, როგორც ზეციური იერუსალიმის მოქალაქისათვის, როგორი მნიშვნელობა აქვს ზიარებას, იმიტომ, რომ ზიარების გარეშე შენი ზეციური მოქალაქეობა, შენი მარადიული მოქალაქეობა, შენი ღვთის ხატობა, შენი ღვთის მსგავსობა, შენი ქრისტიანობა, შენი ადამიანობა კვდება, აღარაფერი აღარ რჩება.

ოღონდ ეს რომ იგრძნო და ეს რომ განიცადო, მუდამ ღმერთს უნდა ეძებდე, ხოლო ღმერთს გონიერი ლოცვის გარეშე ვერ იპოვი.

ამიტომ ჩვენ მუდამ ვცდილობთ ვიპოვოთ ღმერთი ჩვენში, როგორც უფალმა გვითხრა სასუფეველი თქვენში ეძებეთო"

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

დღეს განრღვეულის ხსენებაა, ჩვენ ამ ადამიანის პარალიზებაში უნდა მოვიაზროთ ჩვენი სულიერი მდგომარეობა, ჩვენ ხშირად სულიერად ყველანი ბრმანი ვარ, ყრუნი ვართ, კეთროვანნი ვართ დ.ა.შ.

მაგრამ უმრავლეს შემთხვევაში,
ვერ ვგრძნობთ ამას, ვერ განვიცდით, ვერ ვაცნობიერებთ, რომ ღმერთთან ყოფნა არ შეგვიძლია, უნარი არა გვაქვს, ეს რომ შევძლოთ, გვჭირდება კურნება სულიერი სიბრმავისა, სიყრუისა და კეთროვანებისაგან...

ამიტომ, უფალი როცა გვეკითხება განრღვეულთან ერთად - გსურს განიკურნო? ჩვენი პასუხი უნდა იყოს: ,,დიახ", ჩვენ უნდა გვსურდეს განკურნება და ღმერთთან დაკარგული ერთობის აღდგენა, ამიტომ მუდამ უნდა ვგრძნობდეთ ქრისტეს მწველ საჭიროებას ჩვენს ცხოვრებაში.

/დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე/