ჩვენ გვახსოვს, როგორ ამბობს უფალი, რა აუცილებელი პირობაა საჭირო იმისთვის, რომ ქრისტიანები ვიყოთ - უარვყოთ თავი თვისი, ავიღოთ ჯვარი და შევუდგეთ მას.

უფრო მძაფრადაც გამოხატავს - ვინც წარიწყმიდოს თავი თვისი ჩემთვის, მან აცხოვნოს იგი და ვინც ეცდება, რომ საკუთარი თავი გადაარჩინოს, იგი წარიწყმედს მას.

ოღონდ, ეს სიტყვები მხოლოდ იმ შემთხვევაში არის გასაგები და მისაღები თუ ამას ამბობს ღმერთი, რომელიც არის წყარო სიცოცხლისა და რომლისგანაც ძგერს ჩვენი და ჩვენი ახლობლების გული.
ამიტომ, როდესაც ღმერთთან მიმართებაში ვსაუბრობთ სიცოცხლესა და წარწყმედაზე, იქ სხვა აზრს იძენს ყოველი სიტყვა.

აბრაამს სთხოვს ღმერთი, რომ საკუთარი შვილი შესწიროს.

ჩვენ ვიცით, ეს სიუჟეტი როგორ მთავრდება: იმის გამო, რომ ღმერთი ითხოვს ამას, მთავრდება ისე, როგორც მთავრდება და სწორედ იმის გამო, რომ ღმერთი ითხოვს, რომელიც თავად არის სიცოცხლის წყარო აბრაამის შვილისა, ამიტომ იძენს ეს სიტყვები განსაკუთრებულ შინაარსს - წარწყმედა, დაღუპვა, საკუთარი თავის უარყოფა და ა.შ.

საკუთარი თავის უარყოფაში არ იგულისხმება უბრალოდ ფიზიკური განადგურება საკუთარი თავისა (შეიძლება უცებ ადამიანს ასეთი განწყობა შეექმნას - ისააკის შემთხვევაში თითქოს პირდაპირ ეს იყო).
სიცოცხლის წყაროსთვის საკუთარი თავის გაღებაში ჩანს, რომ იმ სიცოცხლის წყაროთი ვცოცხლობ მე თვითონ და მისთვის სიცოცხლის გაღება ნიშნავს სიცოცხლის შენარჩუნებას და უფრო მეტ სიცოცხლეში შესვლას.

ლოგიკა შეიძლება ასეც დალაგდეს და ამგვარადაც ვიფიქროთ.

მაგრამ აქ ერთი რამ არის კიდევ საინტერესო: როცა საკუთარი თავის უარყოფაზე ვსაუბრობთ, ჩვენ მხოლოდ სიცოცხლის უარყოფაზე კი არ ვსაუბრობთ, ვსაუბრობთ საკუთარი სიმართლის უარყოფაზე, იმ საკუთარი შეხედულებების, საკუთარი წესისა და კანონის უარყოფაზე, რომლითაც ვცხოვრობთ.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

ფარისევლობა და სადუკევლობა კლასიკური მაგალითია იმისა, როგორ შეიძლება საკუთარმა სიმართლემ, საკუთარმა ზნეობამ, საკუთარმა ღირებულებებმა, ცხოვრების საკუთარმა წეს-განგებამ, (რომელიც, პრინციპში, ღვთისაგან მოცემულია. ზნეობაც, რელიგიური წეს-განგებაც ღვთისაგან მოცემულია, სიმართლის წყურვილიც და სიმართლის სურვილიც ღვთისაგან მოცემული ღირებულებებია), როცა ეს ყველაფერი შენი საკუთრება ხდება, როცა ყველაფრის საზომი ხდება, თუ რაღაც მომენტში, ამქვეყნიური თვალსაზრისით, მას სარგებლის მოტანა შეუძლია, როგორც კი შენ მოინდომებ ამ საზომით - საკუთარი სიმართლით, რომელიც ღვთისაგან მოცემული უნარია, რელიგიური წეს-განგებით და კანონებით, რომელიც ღვთისაგან მოცემული ღირებულებებია, როცა შენ მოინდომებ, რომ თავად ღმერთი გაზომო, თავად ღმერთი მოაქციო ამ ჩარჩოებში, ვიღებთ იმ კატასტროფას, რა კატასტროფის წინაშეც მაშინდელი ფარისევლები დადგნენ , როდესაც მათ ქრისტე მოკლეს.

წარმოიდგინეთ, რა უცნაური რაღაც ხდება - ის რელიგიური წესი და კანონი, რომელიც ღმერთმა მათ მისცა იმისათვის, რომ ორიენტირი ჰქონოდათ სამყაროში ხდება პრობლემა. და ორიენტირი იყო ყველაფერი. პავლე მოციქული ამბობს, ეს სამყაროც ორიენტირია, ყველაფერი ორიენტირია - სამყაროს კანონები, რელიგიური კანონები, ზნეობრივი კანონები და წესები, ორიენტირებია იმისათვის, რომ ჩვენ ცოცხალი ღმერთი ვიპოვოთ.

მაგრამ როგორც კი მოინდომებ, რომ ცოცხალი ღმერთი ამ ორიენტირებში მოაქციო და მოამწყვდიო, იმ წამსვე კატასტროფის წინაშე ვდგებით.

როგორ შეიძლება ღმერთი რაიმეში მოამწყვდიო?!

სწორედ ეს დაემართათ ფარისევლებს - მათ მოინდომეს წესისა და კანონისათვის დაემორჩილებინათ ის, ვინც ყოველ წესსა და კანონზე მაღლაა.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

უფალი გვიზიდავს თავისი სიტკბოებით.
ეს ის სიტკბოებაა, რომლის შესახებაცაა პავლე მოციქულის სიტყვები და რომლებსაც ჩვენც ვამბობთ წირვაზე - მადლი უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი და სიყვარული ღმრთისა და მამისა და ზიარება სულისა წმინდისა...

ეს მადლი - საღვთო ენერგია გვეძლევა ქრისტესგან, იმიტომ რომ მამას ვუყვარვართ, სიყვარული ღვთისა და მამისა გვეძლევა, გვენიჭება და გვესწავლება სული წმინდასთან ზიარებით.

რადგან ქრისტემ გამოხატა ღვთის უსაზღვრო სიყვარული ადამიანის მიმართ საკუთარი თავგანწირვით, ამიტომ ეს მადლი და ეს ენერგია დიდი სიტკბოებით აღიქმება ადამიანის გულის მიერ, ამიტომაც არის ხოლმე ლოცვებში - ტკბილი იესო.

ოღონდ ეს სიტკბოება მიწიერად ვერ განიმარტება, სხვა სიტყვაც კი ვერ მოიძებნა წმინდა მამების მიერ.

სიტყვა სიყვარულიც მამებმა გვერდზე გაწიეს და ტრფიალება შემოიტანეს. ჩვენ ღვთის მიმართ უნდა გვქონდეს არა უბრალოდ სიყვარული, არამედ ტრფიალება ანუ ცეცხლოვანი სიყვარული.

ეს იმიტომ კი არ ხდება, რომ ჩვენ შეგვიძლია ეს და ჩვენ ვართ უანგარონი, არამედ იმიტომ, რომ პირველად მან - უფალმა შეგვიყვარა, როგორც იოანე მოციქული ამბობს.

ეს სიყვარული უნდა განვიცადოთ და ვერ განვიცდით, თუ გულის განწმენდაზე არ ვიმუშავეთ. ხოლო საწყისი მაინც ღვთისაგან არის - ის რწმენა, რომელიც არასოდეს არ უნდა დაგვავიწყდეს და თუ ის არასოდეს არ გვავიწყდება, თუ ჩვენ უბრალოდ გონიერი ადამიანები ვიქნებით, უბრალოდ ჩვენთვის აუტანელი თუ იქნება ფარისევლური და სადუკევლური რწმენა, რომელიც ასეა გავრცელებული თითოეულ ჩვენგანში და მთლიანად ჩვენს ეკლესიაში, თუ ჩვენ ამას როგორმე ზურგს შევაქცევთ და ჩვენი ცხოვრების საზრისად გავიხდით უფლის ძიებას, რომ გული გავუხსნათ მას, მაშინ დამერწმუნეთ, რომ უფალი სწორედ როგორც სიტკბოება შემოვა ჩვენში და ჩვენი გული მისდამი ტრფიალებით აღინთება.

აი ეს არის ქრისტიანობა, და ეს არის ის ბედნიერება, რომელიც მერე მორწმუნეს გააჩნია.

და შემდეგ აი, ის რწმენა, რომელიც მოგვეცა და ის სიხარული, რომელიც ჩვენში რწმენის შემოსვლას ახლდა თავიდან, გაძლიერდება და გაძლიერდება, დაუსრულებელ ზრდას დაიწყებს აქვე, ამ სოფელში და მარადისობაშიც ასე, ამგვარად იქნება.

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე